توسعه سهم گردشگری سلامت ایران؛ بررسی نقش رویدادهای بین المللی

توسعه سهم گردشگری سلامت ایران؛ بررسی نقش رویدادهای بین المللی عاطفه زارع؛ مدیر عامل شرکت سفیران سلامت کویر

آنچه می‌توانم خیلی کوتاه عرض کنم، این است که مهم‌ترین راه و کانال‌های ارتباطی که پیش‌رو داریم، کنفرانس‌ها، همایش‌ها و کنگره‌ها و… هستند. تمامی اینها، از جمله تعاملات رودرروی واقعی میان کشورهای مختلف محسوب می‌شوند. این رویداد ها فرصت مواجه شدن با افرادی که از هر صنعت و حوزه‌ای در این عرصه فعالیت دارند، را مهیا می‌کنند. باید سعی کنیم روی آنها بیشتر تمرکز کرده، ساختارشان را بهتر بشناسیم و پیاده‌سازی‌شان کنیم. به جای آنکه به تعداد زیاد و عناوین مختلف در سال این گونه رویداد‌ها در عرصه گردشگری برگزار کنیم، روی کیفیت و غنای این دست رویدادها تمرکز کنیم.

با ممارست و تلاش می‌توانیم نمایشگاه خود را تبدیل به برند کنیم. مثلا وقتی می گوییم ITB برلین، یک عنوان شناخته شده است که هر کسی که در صنعت گردشگری فعالیت می‌ند، این عنوان برایش برند محسوب می‌شود. حالا ممکن است بعضی‌مواقع قوی‌تر برگزار شود و برخی مواقع دیگر ضعیف‌تر برگزار شود. اما سعی می‌کند تشکیلات و چهارچوبی را برای خودش حفظ کند.

خیلی وقت‌ها، همایش و کنگره‌ای برگزار می‌کنیم، اما هدف را برای خودمان دقیق نمی‌سنجیم و بی‌هدف پیش رفتن باعث می‌شود ضررهایی را متقبل شویم. در بحث گردشگری سلامت، یک سری باید خدمات را بخرند و یک سری باید این خدمات را بفروشند. این زنجیره اطلاعات تشکیل شده و به اشتراک گذاشته شود. خود این نمایشگاه‌ها و میتینگ‌های بین‌المللی بسیار ارزشمند هستند. بنابراین باید هوشمندانه در آنها شرکت کرد.

شخصا تجربه کمک به برگزاری یک نمایشگاه را در رکاب بزرگان این عرصه در سال 97 داشتم. کار در سطح ملی بود، اما مقایسه‌ای که اکنون می‌کنم با نمایشگاه‌هایی که بعدتر در آنها شرکت کردم، و همچنین نمایشگاهی که در حال حاضر در پشت صحنه آن مشغول هستم. خیلی تفاوت‌ها وجود دارد.

کاتالوگ‌ها در ایران به این صورت طراحی می‌شوند، گروه‌های هدف و افرادی که باید دعوت شوند، را لیست می‌کنیم. اما وقتی با EMT کار کردم، متوجه شدم ایشان همه چیز را دسته‌بندی می‌کنند، از هر کدام یک تعداد قابل قبولی را دعوت می‌کنند. همه متولیان امر یا فعالان را دعوت نمی‌کنند. یا به قول معروف، روی یک گروه تمرکز نمی‌کنند. می‌سنجند که به فرض مثال 73 تسهیل‌گر می‌آیند، پس به این نسبت باید بیمارستان و مرکز اسپاهایی که طرف دوم هستند، اضافه شوند.

آنها نمایشگاه را میعادگاه گروهی می‌دانند که قرار است تیم خود ا گسترش داده و برای فعالیت خود شریک کاری جذب کنند. هر گروه که دعوت می‌شود، مخاطب روبروی آن نیز دعوت می‌شود و البته صادقانه کار می‌کنند. اگر برای کسی توضیح می‌دهند، روشن بیان می‌کنند چه کسانی می‌آیند و چه کسانی در این رویداد حاضر نیستند. وقتی من از ایران به این ایونت می‌روم این اعتماد را در من ایجاد می‌کنند و به من اطلاعات روشن و دقیق می‌دهند.

در نمایشگاه‌های ما اما، این اعتماد‌سازی کمرنگ است. به فرض مثال، وعده حضور کشورهایی را در ایونت‌های ایران می‌دادند و وقتی برگزار می‌شد، می‌دیدید خبری نیست و کسی شرکت نکرده است! این عدم اطمینان بعد را نیز ایجاد می‌کند. به این صورت که اگر این نمایشگاه سال بعد نیز برگزار شود، نه من نوعی در آن شرکت خواهم کرد و نه آنرا به کسی پیشنهاد خواهم داد!

از دیگر کارهایی که EMT انجام می‌دهد. این است که من به عنوان یک ایرانی می‌گویم که در ایران شرایط اقتصادی به گونه‌ای است که احتمالا همه قادر نخواهند بود غرفه اجاره کنند و درگاه‌های پرداختی ما نیز به نوعی نیست که بتوانند به راحتی پول بریزند و در صورت عدم دریافت ویزا، بتوانند درخواست حضورشان را کنسل کنند و به راحتی پول‌شان را عودت دهید. برای همین با ایران همکاری به این گونه خواهد بود، تا زمانی‌که ویزای ایرانی‌ها، صادر نشده است، هیچ هزینه‌ای، نه برای غرفه، نه برای B2Bو… دریافت نمی‌کنند و هزینه‌ها، بعد از دریافت ویزا تسویه می‌شود. این اهمیتی است که به شرکت‌کننده می‌دهند. اما در یک نمایشگاه در ایران من برای برگزاری دوره آموزشی، اعلام آمادگی کردم؛ به من گفتند n تومان پرداخت کن، ما به شما جا می‌دهیم که تبلیغ کنید! چرا من باید اینکار را بکنم؟

در مورد راهکارها، باید بگویم که اگر یک مرکزیت چه در وزارت بهداشت و درمان یا در وزارت میراث فرهنگی، هنری، گردشگری و صنایع دستی وجود داشت. (واقعا ضرورت وجودش اهمیت دارد و نه اینکه کدام وزارتخانه آنرا پوشش دهد.) که بانک اطلاعاتی آنجا قرار می‌گرفت، تا ما پیش از برگزاری میتینگ یا همایش و هر رویدادی، شرایط ورود در آن را بررسی می‌کردیم، یا قبل از برگزاری هر رویداد، دسترسی به منابعی داشتیم که چک کنیم، در بازه زمانی خاصی، ایونت‌های مشابهی وجود دارد یا خیر، که از تداخل برنامه‌ها و ایونت‌ها یا مشابهت عناوین و موضوعات پرهیز کنیم، می‌توانست بسیار راهگشا باشد. نیاز به همچین پایگاهی واقعا حس می‌شود و ضرورت دارد.